Het is nog niet helegans gedaan met de pret, maar ’t scheelt niet veel. Na alles wat we samen doorgemaakt hebben is mijn kameraad op sterven na dood. In een brusselse wc gedoopt, in een Franse wc herdoopt, duust keer achter de grond geknald, meegestuikt over ontelbare kickers en boxen in de bergen, mijn leven gered wanneer ik alleen en verdwaald was in een sneeuwstorm op 2300 meter hoogte, tussen 80 000 mensen in gekneld zitten, om en bij de 15 skitripjes en tientallen festivals, honderdtallen feestjes, duizenden gloriemomentjes, miljoenen uren muziek verschaft tijdens eender welke activiteit, ontelbaar veel pareltjes geshazamed,… Hij was mijn terugvaltroost bij de diefstal van zijn nieuwere broertje na een bezit van toch wel de volle 10 dagen, maar vooral al jarenlang mijn vaste sidekick en partner in crime bij menig avontuur, getsjool, gewacht en gehang.
Toegegeven, hij zit al een tijdje in de geriatrie-fase. Applicaties kunnen al meer als een jaar niet meer geüpdatet worden, er kunnen geen nieuwe apps gedownload worden, de volumeregelaars werken al niet meer sinds zijn eerste plonsje, af en toe flipt hij eens volledig en is geduld het enige wat helpt, de thuisknop heeft nood aan herhaaldelijke bevestiging dat zijn diensten gewenst zijn, de batterij moet een 3-tal keer per dag opgeladen worden en alles duurt eeuwen. Zo duurt een sms openen wanneer er ondertussen muziek speelt gemiddeld 2.4 minuten. En nu is het scherm nog eens volledig gebarsten sinds een paar weken dankzij een bruuske ontmoeting met de kasseien hier om mijn hoek. Na al onze wereldwijde avonturen blijkt een willekeurig lomp akkefietje mijn rots van een naaifoon fataal te worden.
Ik heb het nog een tijdlang proberen negeren, al bij al kon ik er nog mee bellen, sms’en en naar muziek luisteren – meer hebt ge eigenlijk nie nodig – en ik vond dat hij wel karakter had nu. Ik hou wel van dingen die een beetje kapot zijn, die hebben al eens iets meegemaakt. Ondanks het occassioneel glas in mijn duim en opstaan met enorme scharten wegens afgebrokkeld smartphoneglas bleef ik geloven in het bestendigen van de langste relatie die ik tot nu toe ooit heb gehad. Helaas brokkelt hij niet alleen steeds verder af maar krijgt mijn naaifoon nu ook steeds geregelder opstootjes van de technologische versie van epilepsie. Of een serie hartaanvallen. Of misschien zelfs schizofrenie, want in zijn autocorrect-suggesties komt hij met de meest vergezochte correcties en variëert zijn keuze naargelang zijn gemoedstoestand. En sinds een dag of 4 is mijn volledige rechterhandpalm bedekt met minuscule glasscherfjes, en ben ik er vrij zeker van dat er zelfs een serieus stukske vastgegroeid zit in mijn duim.
Ik vrees dat het dus tijd wordt dat ik afscheid neem van mijn geliefde vriend en hem de eeuwige jachtvelden in stuur alwaar hij kan chillen met mijn vroegere Nokia 3210. Naaifoon, we had a mighty good ride, het volgend pintje dat ik drink is er eentje op u. Cheers mate.