Er is de laatste paar dagen al heel wat verschenen over de recente aanslagen in Parijs. Ik had me voorgenomen daar niet toe bij te dragen, want wie ben ik om daar een kritische analyse over te gaan maken en er zijn al genoeg Mensen Met Meningen in dezelfde positie die dat desondanks wel doen. En zoals ik al op Facebook had gezegd: Ik hou mijn hart nu al vast voor alle ondoordachte en hatelijke meningen die weer gaan gespuid worden van mensen met het gemiddelde IQ van een patat. Laat ons eens proberen te steunen in plaats van te verzuren. Toch moet er mij nu, enkele dagen later, iets van het hart.
Het is niet aan mij om met een beschuldigende vinger te wijzen naar wiens fout het is, wat aan de oorzaak ligt, wat anders gedaan had moeten worden of hoe men het nu moet aanpakken, en dat ga ik ook niet doen. Waar ik wel iets over wil zeggen en wat ik vaak zie terugkomen in kranten en op sociale media is commentaar op hoe wij als mensen met zo’n nieuws omgaan. De terugkerende kritiek dat een profielfoto veranderen naar de Franse nationale driekleur niets helpt aan de situatie van de slachtoffers in Parijs en dat het hypocriet is dat voor een aanslag binnen Europa wel te doen maar voor andere recente aanslagen zoals in Nigeria en Libanon dan weer niet.
Zit er een waarheid in die kritiek? Jazeker. Je profielfoto op Facebook een blauw-wit-rode kleur geven, zelfs met miljoenen gebruikers, draait de tijd niet terug en brengt niet één van de doden weer tot leven. Maar helpt een snor laten groeien dan wel tegen teelbalkanker? En helpt een roze lintje opspelden iets aan het aantal vrouwen waarbij de diagnose borstkanker wordt vastgesteld? Helpt een regenboogtrui dragen tegen homofobie uit de wereld helpen? Zie het als wat het is: symboliek. Het is de uiting van mensen die meeleven, die niet de dokter zijn die uw leven kan redden of de wereldleider zijn in een positie met de macht om grote veranderingen door te voeren, die niet weten wat ze zouden kunnen doen om de situatie te verbeteren of misschien niet de woorden vinden om hun emoties uit te drukken maar toch een dikke knuffel uw richting als slachtoffer willen uitsturen. Wees daar dankbaar voor. We zouden beter – zeker in deze tijden – collectief blij zijn met alle beetjes liefde, steun, menselijkheid en empathie die er te sprokkelen vallen, dan dergelijke reacties nog eens te gaan bekritiseren.
Krijgen aanslagen “dicht bij huis” meer aandacht door de bevolking dan even gruwelijke aanslagen met even veel onschuldige doden op een ander continent? Absoluut. Is dat maatschappelijk verkeerd en volkomen onterecht? ’t Zal wel zijn! Is dat te wijten aan Jan Met De Pet of uw gemiddelde sociale media-kennis, en een reden die te gaan verwijten hun verdriet over wat er in Parijs is gebeurd wel te uiten? Ik vind van niet. Ten eerste vind ik dat een heel menselijke en normale reactie wanneer zoiets bijna onder uw neus gebeurt met het idee “dat had ik of een geliefde ook kunnen zijn” dan in een ver land waarbij de meesten zich geen beeld kunnen vormen en dat nogal voelt als de “ver weg van mijn bed-show”. Ten tweede ligt dat voornamelijk aan de Westerse media dat zo’n nieuws niet doorkomt tot hier. Het is moeilijk verontwaardigd te zijn zonder informatie dat er iets gebeurd is. Wil ik op de hoogte zijn van wat er internationaal zoal echt gebeurt, dan moet ik zelf op zoek gaan naar de online pagina’s van grote, meestal Amerikaanse, kranten zoals The New York Times en de kanalen van internationale organisaties zoals de VN en Human Rights Watch. 40 doden in Libanon worden op het journaal en in Belgische kranten nauwelijks vermeld, maar dat de nieuwe Primark geopend is en wat één of andere 3de provincaalse voetbalploeg gedaan heeft tijdens hun laatste match zult ge geweten hebben. Ten slotte vind ik kwaad zijn op mensen die wel verdriet hebben om Parijs maar niet om Nigeria als kwaad zijn op mensen die wel geld storten voor het Rode Kruis maar niet voor het Damiaanfonds. Of kwaad zijn dat daklozenhulp of de voedselbanken wel behoeftige persoon nummer 1 en 2 kunnen helpen, maar niet nummer 3, 4 en 5 en dan maar de hele instantie gaan afbreken. Dat die mensen niet hun profielfoto veranderen naar een Afrikaanse vlag doet geen afbreuk aan hun gebaar op vlak van de slachtoffers in Parijs en – nogmaals – wees eerder blij met alle beetjes liefde, steun, menselijkheid en empathie die er te sprokkelen vallen. Onze samenleving is zo al verzuurd genoeg.