Ik ga dit jaar niet gaan skiën. Dat klinkt voor u misschien banaal en onbenullig, voor mij vrij drastisch. Als kind had ik altijd veel liever de zomer dan de winter, en buiten zowat alle soorten dans en een beetje tennis was sport niks voor mij. Dan leerde ik, veel te laat, op mijn 20ste kennis maken met de wondere wereld van het (freestyle) skiën en was ik meteen verkocht. Van dan af aan draaide mijn hele leven om sneeuw, winter, bergen, jumps, rails en twintips (ski’s waarmee je even comfortabel achteruit als vooruit kan skiën). Een beetje moeilijk in een bergloos land als België en met een sukkelende gezondheid zonder duidelijke reden. Als complete noob ging ik toen tot 3 maal per week oefenen op het freestylepark in Ice Mountain, een indoor skipiste in Komen, en probeerde ik een 4 à 5-tal keer per winter naar de bergen te trekken. Ik had exact een volle week ski-ervaring wanneer ik mij liet overhalen door de geweldige Katrien Aerts, die ons land mocht vertegenwoordigen op de Olympische Spelen in Sochi in deze discipline, om me in te schrijven en deel te nemen aan de vier disciplines van het Belgisch Kampioenschap Freestyle Ski in Les Deux Alpes aka Snowjam. Ik bracht het daar, zoals verwacht, abominabel van af maar overleefde het, en wou vooral de andere Belgische meisjes met veel meer talent en ervaring overtuigen mee te doen. Als een duts als ik het er levend van af bracht konden zij dat zeker, en het freestyle skiën op zich en het vrouwelijke deelnemen daaraan kon op dat moment (en nog steeds) een serieus duwtje in de rug gebruiken. Olympisch goud is nooit mijn ambitie geweest, maar ik heb er mijn hart verloren aan het gevoel van vrijheid en orgasmes in uw hart die enkel skiën u kan geven. Na jaren gesukkel bleek ik niet gewoon een leeghanger en een duts maar eigenlijk zwaar ziek te zijn, en had ik eindelijk een diagnose. Na een zware behandeling en eindeloze revalidatie, ging ik de winter erop terug skiën. Naïef als ik was had ik gecheckt of er een halfpipe was, hoe het park er bij lag, welke rails en boxen er zouden zijn en zelfs stiekem semi een mini-trainingsschema opgesteld. Toen bleek dat na hooguit een uur en half mijn lichaam weigerde nog mee te spelen. Dus dan maak je er het beste van, geniet je van wat je nog kan, de fabuleuze uitzichten, de oorverdovende stilte die je enkel in de bergen kan vinden en last but so not least, de kaasfondues. Maar omdat anderen tot last zijn lastiger is dan zelf het lastig hebben, en skireizen nu eenmaal niet goedkoop zijn en als je het er niet kan uithalen het rationeel gezien een beetje zonde van het geld is, heb ik besloten deze winter te skippen. Rationeel gezien is dat een logische beslissing. Emotioneel gezien breekt het een beetje mijn hart. Normaal gezien ben ik deze tijd van het jaar naarstig aan het zoeken naar een livestream van de Winter X Games in Aspen terwijl ik aftellend het weer- en sneeuwbericht aan het checken ben van waarheen mijn ski’tjes en ik trekken binnenkort, dit jaar heb ik behalve mijn tweedehands Volkswagen Golfke van winterbanden te voorzien het hele seizoen geprobeerd te negeren. Ik doe zelfs geen muts aan. Dankzij global warming en bijhorend aanhoudend rokjesweer, dreigingsniveaus die de zendtijd van het weer inpalmen en een drukke agenda ging dat tot nu toe behoorlijk goed. Edoch, momenteel zijn de X Games in volle gang, zou ik stiekem om 4 uur ’s nachts naar de finales van de Big Air willen kijken, en maken de meeste van mijn vrienden en kennissen hun valiezen om richting sneeuw te vertrekken. En eerlijk is eerlijk, ik heb het een beetje moeilijk. Maar dat mag ook nekeer.