Wij hebben hier thuis het geluk in de stad aan het water te wonen en vanuit ons bed de Leie voorbij te zien kabbelen. Dat zorgt niet alleen voor gezellige weekends waarop je lui naar de voorbijzwemmende en -varende eendjes en plezierbootjes kan kijken, maar ook voor menig vertier en entertainende taferelen. Ge ziet hier namelijk vanalles passeren. Een paar zondagen geleden zag ik dat de touwen van het bootje vastgemaakt aan de overkant van het water door de storm deels waren losgekomen en het bootje half in het water hing. Een paar uur later waren ze met twee de situatie aan het bekijken. Dan met vier. Dan met drie, terwijl er eentje naarstig water uit het bootje schepte. Nog later hadden ze blijkbaar ergens een waterpomp versierd en was dezelfde kerel professioneel aan het pompen, terwijl de andere 3 goedkeurend stonden te kijken.
– “Ja Jef, das een probleem eh” – “Ja Jos, das gene chocomelk” –
Nog voor het donker werd waren ze (of toch die ene) er in geslaagd het bootje helemaal uit het water te halen en lag het weer stevig vast aan de kade, nu met extra touwen. Een hele zondag live entertainment. Een paar dagen later is het bootje echter opnieuw losgeraakt en hangt sindsdien al een paar weken koppig vasthoudend aan zijn laatste overblijvende roze touw. Het is al driekwart gezonken en ik weet niet of ze op vakantie zijn of het hebben opgegeven, maar geen kerels te zien. Elke dag kijk ik eens naar Het Volhardende Bootje, verwachtend dat het eindelijk heeft moeten toegeven aan het gure weer en de andere elementen van de natuur, maar het hangt er nog steeds. Helemaal verlaten maar moedig vechtend om kop boven water te houden. Een voorbeeld voor ons allemaal. Volhardende bootje for president.
