Ik weet niet meer wat ik moet denken. Enerzijds lees ik hoe teruggekeerde gewonde jihadi’s verzorgd worden door onze ziekteverzekering. Dezelfde ziekteverzekering die mijn jarenlange gesukkel met de ziekte van Lyme niet erkent. Ik lees hoe nieuw aangekomen vluchtelingen een manifesto moeten ondertekenen met onze waarden en normen en besef dat een handtekening zo waardeloos is. Ik lees hoe bepaalde zelfmoordterroristen al maandenlang ongestoord onze luchthavens kunnen komen scouten. En kalasjnikovs verstoppen, in onze West-Vlaamsche bossen begod.
Anderzijds hoor ik verhalen van kinderen die in Syrië het afgekapte hoofd van hun vader aan hun voordeur terugvinden. Hoe ze met niet eens hun hele hebben en houden maar eerder met dat wat ze snel hebben kunnen samenrapen en enkel de kleren aan hun lijf liever hun leven riskeren om ergens veilig opnieuw te kunnen beginnen dan in hun eigen vertrouwde thuis het proberen redden, want dat is zelfs geen optie meer. Word ik aangesproken door een vriendelijke meneer dat ik geen schrik moet hebben zelfs al ziet hij er een beetje Arabisch uit en heeft hij een grote zwarte rugzak mee op z’n eentje. Ik ben fotograaf mevrouw, en zou graag een foto van u nemen, maar heb alstublieft geen schrik van mij.
Ik heb geen schrik van u meneer. Ik heb geen schrik om op Paaszondag, een Christelijke feestdag, alleen in Charleroi-Brussel Zuid hevig gecontroleerd, gefouilleerd en geëscorteerd door gemaskerde soldaten een vlucht te nemen, ondanks de tastbare sfeer van chaos en paniek. Ik heb geen schrik om een nerveuze jongen met baard een vuurtje te lenen wachtend op de bus in een Afrikaans land. Maar ik heb wel schrik voor de vele bekrompen meningen. Voor de kafkaiaanse incompetentie in ons landje. Voor de fenomenale georganiseerdheid die een gebrainwashte halvegare vanuit een ver afgelegen woestijn tussen de geiten en kamelen kan opbrengen, om toch maar onze vrijheid kapot te maken. Ik heb geen schrik voor wat er gebeurt. Wat is het alternatief? Thuis zitten bibberen van angst met oer-Vlaamse hutsepot kijkend naar alle miserie op het VTM-nieuws, en tegen elkaar zeggen hoe erg het toch allemaal wel niet is? Ik heb geen schrik voor nu. Ik heb schrik voor de toekomst. Voor de generaties die opgevoed zullen worden met “Pas op voor iedereen die niet exact is zoals jij”. Voor mensen die een even compleet doorgedraaide halvegare als Donald Trump als de oplossing zien. Voor ideeën die eerder draaien om zelfbehoud en controle dan vrijheid. Want daar vechten we voor. Al eeuwen lang. Onze vrijheid.