Ik ben zo iemand die enorm veel kennissen heeft, maar weinigen tot mijn goede vrienden reken. Die geweldige enkelingen zie ik dan ook als familie. Ik heb het privilege om een blonde halfgodin genaamd Manon als beste vriendin te mogen hebben, en daarmee heb ik toch iets speciaals. Zet ons samen en we zijn plots meer dan de som van ons beiden, a force to be reckoned with. Een paar van de speciale kantjes aan onze vriendschapsliefdeband:
- Wij communiceren niet dagelijks, of hele dagen door. Onze berichten of momenten van sociale media contact bestaan eigenlijk bijna compleet uit 1) memes en mopjes of 2) praktisch geregel. Lees: wanneer, waar, tickets, met wie, hoe, welke hapjes/drank/afterparty. Dat hoeft ook niet. We vertellen duust tegen elkaars gezicht.
- Omdat we beiden plantrekkende chille chicks zijn willen we de andere die het altijd zelf ook druk en misschien lastig heeft niet belasten met onze zorgen dus klagen we niet dikwijls over de shit in ons leven tegen elkaar, en wouden we achteraf dat we het wel hadden geweten en elkaar hadden kunnen steunen. We hebben dan ook een codewoord afgesproken voor zo’n momenten, 1 semi-random woord waarmee de ander direct weet dat shit is going down en het efkes allemaal dikke kak is voor de moment.
- We hebben eveneens een codesignaal voor wanneer dudes lastig zijn. ’t Is te zeggen, we hebben een codesignaal voor wanneer dudes lastig zijn tegen haar. Halfgodin, geloof mij.
- Ik heb geen zussen, maar ik heb een diepere band met die chick dan dat ik ooit met eender welk lief of maat heb gehad. ’t Is mijnen buddy, en ze heeft een gigantisch stuk van mijn hart. Voor eeuwig en altijd.
- Die zelfde golflengte van ons krijgt een extra puntje. Probeer geen gezelschapsspellekes tegens ons als team te spelen, want ge verliest vollenbak keihard. Ik ben een paar jaar geleden gestopt met tellen hoe vaak we hetzelfde zeggen, aangezien we ondertussen ons eigen taaltje hebben. Ganse gesprekken die voor buitenstaanders nul komma niks steek houden, maar voor ons hilarisch genoeg zijn om binnen een decennium of twee toch een beetje in ons broek te pissen #shoutouttenalady #urineverliesendan #iklachikniesikverliesurine
- Ik ben een persoon met tientallen laagjes. Iedereen krijgt zowat de buitenste 3 laagjes te zien en denken dan dat ze de open en extraverte persoon die ik ben kennen. Zij is de enige van al mijn vrienden die tot op het derdelaatste laagje mag komen
- Ik ga niet alle verantwoordelijkheid in haar schoenen schuiven, maar ze is toch een grote supporter van mijn feestprobleem. Ze sleurt me mee naar overal en nergens, giet me vol drank (“drink Domi drink!” – “DRINK MEER DOMI MEER”) en voor ge ’t weet sta ik ergens tegen een muur of op een tafel te dansen, staan wij een beetje geniepig/kapotlachend/muilend te doen en stoppen we om pistolets onderweg naar huis tijdens een mooie zonsopgang. Ik kan ze daar eigenlijk niet genoeg voor bedanken.
- We zijn er redelijk in geslaagd om naar eigen bescheiden mening de beste kenmerken van beide geslachten te combineren. Als in we hebben mascara aan en een zacht velleke, maar lachen nog het liefst en meest om allerlei kakverhalen, en relativeren dan de rest kapot.
- Binnen een halve eeuw, als we dat halen, zijn wij die schaamlijke bomma’s die uw hiphop/house/techno/whathejizzisin2068-feestje komen crashen. Of toch dat van uw kleinkinderen. Zet de wijntjes maar al fris.