Ik was de laatste maandenhalf zelf maar telkens maximum een 10-tal opeenvolgende dagen in dit Belgenlandje dus ik mag niet klagen, maar de situatie momenteel is dit: Mijn ouders zijn in Marrakech, Marokko. Mijn bestie zit in Madrid, als tussenstop naar Rio de Janeiro in Brazilië. Vriendin S. zit al/nog efkes te thesissen in Oeganda. Vriendin nummer 3 zit momenteel in China bij het vriendje, en gaat volgend semester in Vietnam studeren. Mijn zelfverklaarde zielsverwant zit datzelfde semester in Washington DC. En ik heb stiekem een klein boontje voor een inwoner van Utrecht. En had momenteel eigenlijk in Avoriaz moeten zitten met de rest van sneeuwliefhebbend Vlaanderen.
Chance dat ik geen last heb van verlatingsangst, en vooral dat ik een week mag catsitten. De lol die mijn kleine tijger en ik trappen maakt veel goed. Ik heb mezelf er altijd van verdacht te eindigen als een crazy cat lady, ik had het alleen niet zo vroeg verwacht. Maar binnen het uur was het al van dat. Compleet getransformeerd. ‘k Had het ook wel kunnen denken dat ik er niet normaler op zou worden met pluizige compagnie, noch zou minderen met luidop mijn vreemdste gedachten en spontane liedjes te zingen. Maar dat het zò erg zou zijn..? We hebben hier zelfs al een CrazyCatLady-Song, én een Nederlandstalige versie. Ik onthoud jullie dit staaltje puur en onversneden melodieus vakwerk en reserveer het voor de héél goede vrienden die al wat van mijn bizarre kronkels gewend zijn, voor één van jullie mij laat opnemen. Het gaat er in elk geval een beetje over. Laat ons zeggen dat ik momenteel meer speel met de poes en haar muis dan met mijn eigen poes/muis. Ik betrap mezelf tijdens het hangen met de boys erop niet eens zo extreem boeiende katverhalen te vertellen. Als ge de schattigaard al aanmoedigt bij het op de kattenbak gaan neemt ge het catsitten misschien een _tikkeltje_ te serieus.
En oké ze houdt me elke nacht wakker. Breekt een beetje mijn kot af. Kruipt in elk vreemd hoekje met enkel haar kont uit denkend dat ik ze dan niet meer kan zien. Geeft mij een klein attackske elke keer ik ze niet direct ergens vind en denk dat ik ze kwijt ben. Speelt letterlijk met mijn voeten als ik probeer te repeteren voor komend dansoptreden. Komt op mijn hoofd zitten om 5 uur ’s ochtends. Maar neem het van mij aan, ’t is hier bijzonder gezelly. EN IK GEEF ZE NOOIT MEER TERUG. Zo dikke vriendjes zijn we.
